Ένα μίνι αφιέρωμα στην ιστορική φιγούρα του κινηματογράφου
«Αυτός ο κόσμος είναι αδίστακτος και πρέπει να είσαι αμείλικτος για να τον αντιμετωπίσεις».
Γεννήθηκε στο Λονδίνο, προερχόμενος από φτωχή οικογένεια, μεγαλωμένος από την μητέρα του, καλλιτέχνιδα του βοντβίλ γνωστή ως Lily Harley.
Ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία να εκδηλώνει τη αγάπη του για την τέχνη. Με αυτή την αγάπη αλλά και χάρις στο φυσικό του ταλέντο κατάφερε αρχικά να εμφανιστεί σε διάφορες παραστάσεις, σε θιάσους βοντβίλ, σε νούμερα παντομίμας καταλήγοντας το 1914 να εμφανιστεί στο μεγάλο πανί στο φίλμ «Make a living».
O ίδιος είχε δηλώσει για την περίοδο εκείνη: «Έχω υπάρξει εφημεριδοπώλης, τυπογράφος, κατασκευαστής παιχνιδιών, βοηθός γιατρού και πολλά ακόμη, στις επαγγελματικές μου αυτές παρεκβάσεις δεν έχασα ωστόσο ποτέ τον απόλυτο στόχο μου να γίνω ηθοποιός».
Ακολούθησαν αρκετές ταινίες καταφέρνοντας έτσι να τον εγκαθιδρύσει στις συνειδήσεις του κοινού, όπως είναι το «The Tramp», «One A.M.» , «The Rink» , «The Vagabond» και το «Easy Street» .
«Το θέμα είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου. Ακόμα και όταν γυρνούσα παγωμένος και νηστικός στους δρόμους, ακόμη και τότε θεωρούσα τον εαυτό μου ένα σπουδαίο ηθοποιό».
Ακολούθησε η πιο ώριμη περίοδος στην καριέρα του ακολουθώντας ταινίες όπως η «Σκυλίσια μέρα» , «Ο Σαρλό στρατιώτης» , «Μέρα πληρωμής» και άλλες.
Στην καριέρα του απέκτησε την φήμη του κουραστικού τελειομανή καθώς αγαπούσε τον πειραματισμό. Καλούσε σε πολύωρα γυρίσματα και σε συνεχείς λήψεις του ίδιου πλάνου.
Το 1920 ολοκλήρωσε το «Χαμίνι» , το 1925 τον «Χρυσοθήρα» συγκαταλέγοντας την στις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.
«Το πιο θλιβερό πράγμα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, είναι να συνηθίσει στην πολυτέλεια».
Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι σιχαίνεται τις ομιλούσες ταινίες καθώς εξαφανίζουν την ομορφιά της σιωπής ωστόσο συνέθεσε ο ίδιος λίγα χρόνια μετά την μουσική στην ταινία του «Τα φώτα της πόλης» .
Το 1939 γύρισε τους «Μοντέρνους καιρούς» στην οποία εμφανίστηκε για τελευταία φορά ως Σαρλό.
Η πρώτη του μη βωβή ταινία ήταν το αριστούργημα «Ο Μεγάλος Δικτάτωρ» που κυκλοφόρησε το 1940. Μετά από γυρίσματα 3 ετών στην ταινία αυτή γελοιοποιούσε τον Χίτλερ σε μια εποχή που αρκετοί δεν έκρυβαν τον θαυμασμό τους για τον δικτάτορα. Απαγορεύτηκε στις χώρες που υπήρχαν ναζιστικά καθεστώτα ωστόσο κέρδισε πολλές υποψηφιότητες για Όσκαρ.
«Σκεφτόμαστε πολύ, αλλά αισθανόμαστε λίγο»
Το 1947 στην Αμερική, μέσα σε ένα έντονα αρνητικό κλίμα για τον Τσάπλιν και ενώ διάφοροι συντηρητικοί πολιτικοί ζητούσαν την απέλασή του, ο Τσάρλι γύρισε τον «Κύριο Βερντού» που στόχευε να προβάλει στις αρνητικές πλευρές της αμερικάνικης κοινωνίας. Ακολούθησε η ταινία «Τα Φώτα της ράμπας» , μια ταινία πάνω στα γηρατειά και το θάνατο που σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία.
Το 1952, στο απόγειο του ψυχρού πολέμου και της Μαύρης Λίστας, ο Τσάπλιν έπεσε σε δυσμένεια λόγω των αριστερών πολιτικών φρονημάτων του. Το αμερικάνικο Υπουργείο Δικαιοσύνης αποφάσισε να άρει την βίζα του και το δικαίωμα επιστροφής στις ΗΠΑ. Ύστερα αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Ευρώπη με την σύζυγο του Όνα.
Το 1972 ταξίδεψε μόνο μια φορά στην Αμερική για να παραλάβει το ειδικό Τιμητικό Όσκαρ για τη συνεισφορά του στην έβδομη τέχνη, κερδίζοντας το μεγαλύτερο σε διάρκεια χειροκρότημα της ιστορίας των βραβείων. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει κατατάξει δέκατο στη λίστα με τους 25 μεγαλύτερους σταρ όλων των εποχών.
Το 1964 δημοσίευσε την αυτοβιογραφία του.
Πέθανε στον ύπνο του από γεράματα, τα Χριστούγεννα του 1977. Οι ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν, ακόμη και τώρα παραμένουν κλασικές και προβάλλουν τη διαχρονική αξία της αισιοδοξίας και του αμετάβλητου ανθρώπινου πνεύματος, σ’ ένα χαοτικό κόσμο.
«Η δύναμη χρειάζεται όταν θέλουμε να επιβάλουμε κάτι. Διαφορετικά, λίγη αγάπη αρκεί για να κάνουμε όλα τ’ άλλα…»
«Μια μέρα χωρίς γέλιο, είναι μια χαμένη μέρα».
